1 ساعت طبیعت گردی بر عملکرد مغز چه تاثیری می گذارد؟ - وبلاگ رشد آرمان

به گزارش وبلاگ رشد آرمان، محققان دانشگاه ماکس پلانک به آنالیز اثرات پیاده روی در طبیعت بر بخش خاصی از مغز که با احساس استرس ارتباط دارد پرداخته و به نتایج مثبتی دست یافته اند.

به گزارش ایسنا و به نقل از ساینس آلرت، تاریخ حیات بشر عمدتاً در محیط های روستایی همراه با منظره ها طبیعی و علفزار های گرراستای وسیع و دره رودخانه های جنگلی که میلیون ها سال میزبان اجداد ما بوده اند، سپری شده است.

در مقابل آن، شهر ها نوعی زیستگاه خشک و زمخت نو هستند، زیستگاهی که به رغم مزایای فراوانی که دارند اغلب سلامت روان ما را تحت فشار قرار می دهد. تحقیقات صورت گرفته، محیط های شهری را با افزایش خطر اضطراب، افسردگی و سایر مسائل سلامت روان از جمله اسکیزوفرنی مرتبط دانسته اند.

خوشبختانه، پژوهش ها به یک راهکار نیز اشاره داشته اند که بازدید از طبیعت وحشی، حتی به طور مختصر مفید است. چنین کاری با مجموعه ای از فواید برای سلامت روحی و جسمی، از جمله کاهش فشار خون، کاهش اضطراب و افسردگی، بهبود خلق و خو، تمرکز بهتر، خواب بهتر، حافظه بهتر و بهبودی سریع تر همراه است.

مطالعات متعددی از ارتباط این دو حمایت نموده اند، اما ما هنوز موارد زیادی برای یادگیری داریم. آیا فقط قدم زدن در جنگل می تواند جرقه تمام این تغییرات مفید در مغز باشد؟ و اگر پاسخ بله است، چگونه چنین اتفاقی رخ می دهد؟

یکی از نواحی خوب برای جستجوی سرنخ بخش آمیگدال مغز است. آمیگدال ساختار کوچکی در مرکز مغز بوده که در پردازش استرس، یادگیری احساسی و پاسخ ستیز یا گریز نقش دارد.

تحقیقات نشان می دهد که آمیگدال در هنگام بروز استرس در میان ساکنان روستا ها نسبت به ساکنان شهر ها فعالیت کمتری دارد، اما این لزوماً به این معنی نیست که زندگی روستایی باعث ایجاد چنین اثری می گردد. شاید این موضوع برعکس باشد و افرادی که به طور طبیعی این ویژگی را دارند بیشتر منطقه ها روستایی را برای زندگی برمی گزینند.

برای پاسخ به این سوال، محققان موسسه توسعه انسانی ماکس پلانک مطالعه نوی را این بار با یاری تصویرسازی تشدید مغناطیسی کارکردی (fMRI) انجام دادند.

آن ها از 63 داوطلب بزرگسال سالم یاری گرفتند و از آن ها خواستند تا پرسشنامه هایی را پر نمایند، یک فعالیت مربوط به حافظه انجام دهند و در حین پاسخ دادن به سؤالاتی که بعضی از آن ها برای ایجاد استرس اجتماعی طراحی شده بود، تحت اسکن های اف ام آرآی قرار بگیرند. به شرکت نمایندگان گفته شد که این در مطالعه اسکن ام آرآی و پیاده روی انجام می گردد، اما آن ها از هدف تحقیقات بی خبر بودند.

داوطلبان سپس به طور تصادفی در یک مکان شهری (یک منطقه خرید شلوغ در برلین) یا یک مکان طبیعی (جنگل 3000 هکتاری گرونوالد برلین) برای مدت یک ساعت، به پیاده روی پرداختند.

محققان از آن ها خواستند که راستا خاصی را در هر دو مکان، بدون خارج شدن از راستا یا استفاده از تلفن همراه در طول راستا طی نمایند. پس از پیاده روی، هر یک از شرکت نمایندگان یک اسکن اف ام آرآی دیگر انجام داد و پرسشنامه دیگری را پر کرد.

محققان گزارش دادند که اسکن های اف ام آرآی کاهش فعالیت در آمیگدال را پس از پیاده روی در جنگل نشان دادند، که از این ایده حمایت می نماید که طبیعت می تواند اثرات مفیدی را بر منطقه ها مغزی درگیر با استرس ایجاد کند و ظاهراً این تاثیرات تنها در عرض 60 دقیقه اتفاق می افتد.

سیمون کوهن (Simone Kühn)، رئیس بخش علوم اعصاب محیطی در موسسه ماکس پلانک، می گوید: نتایج از فرضیه وجود رابطه مثبت بین طبیعت و سلامت مغز حمایت می نماید.

شرکت نمایندگانی که در جنگل پیاده روی کردند نیز نسبت به افرادی که پیاده روی شهری داشتند، توجه و لذت بیشتری از پیاده روی را گزارش دادند، یافته ای که با نتایج اف ام آرآی و بعلاوه تحقیقات قبلی مطابقت داشت.

محققان بعلاوه به مورد جالبی در خصوص افرادی که در شهر پیاده روی می کردند، برخوردند. اگرچه فعالیت آمیگدال این افراد مانند کسانی که در طبیعت پیاده روی نموده بودند کاهش نیافت، اما به رغم اینکه یک ساعت را در یک محیط شهری شلوغ گذرانده بودند، عملکرد این بخش افزایشی هم نداشت.

البته این بدان معنی نیست که قرار گرفتن در محیط شهری نمی تواند باعث ایجاد استرس گردد، اما ممکن است نشانه مثبتی برای ساکنان شهر باشد. شاید حضور در محیط های شهری اثر استرس زای کمتری نسبت به آنچه مطالعات دیگر نشان می دهد ایجاد کند یا شاید این اضطراب به عوامل خاصی بستگی دارد که در خیابان برلین وجود نداشته است.

در هر صورت، مطالعه نو بعضی از واضح ترین شواهدی را ارائه می نماید که نشان می دهد فعالیت بخش مرتبط با استرس مغز را می توان با قدم زدن در طبیعت کاهش داد.

این مطالعه در مجله Molecular Psychiatry منتشر شده است.